Autorzy książki jako pierwsi spróbowali dogłębnie zbadać możliwości wykorzystania podejścia zintegrowanego w superwizji, gdzie wzajemnie oddziałują na siebie intersubiektywna relacja między psychoterapeutą a klientem, i intersubiektywna relacja między psychoterapeutą a superwizorem. Gilbert i Evans dostarczają również bardzo praktycznych wskazówek w takich dziedzinach rozwoju zawodowego, jak:: ocena, etyka i jednakowe szanse. Praca okaże się nieoceniona nie tylko dla superwizorów psychoterapii, lecz także dla psychoterapeutów, konsultantów psychologicznych oraz dla osób, które prowadzą w tej dziedzinie szkolenia. Poza jasno wyszczególnionymi przypadkami, podane w książce przykłady superwizji zostały opracowane na podstawie wieloletniej pracy autorów z wieloma superwizantami. Co to jest superwizja? Gdy psychoterapeuta lub superwizor konsultują się u bardziej zaprawionych w bojach i doświadczonych kolegów po fachu, by skorzystać z ich wiedzy i doświadczenia i w ten sposób wzbogacić własną praktykę, to proces ten nazywa się superwizją. Rozmaite definicje superwizji podkreślają różne jej aspekty, między innymi:: znaczenie przymierza superwizorskiego, edukacyjne albo instruktażowe cele superwizji, dobro klienta jako podstawowy przedmiot i cel procesu superwizyjnego, koncentrację na rozwoju zawodowym superwizanta oraz pogląd, zgodnie z którym superwizję można traktować jako proces metaterapii. Superwizja to dziedzina wiedzy charakteryzująca się specyficznymi dla niej umiejętnościami, potwierdzona badaniami, ściśle związana z pracą kliniczną i oparta na praktyce superwizyjnej wielu specjalistów. Jako odrębna dyscyplina posiada własną, coraz obfitszą literaturę, a w ostatnich latach w jej ramach rozwinęły się wyrafinowane modele, odmienne od modeli psychoterapii. Dostarczają one ram pojęciowych dla superwizji, omawiają jej poszczególne fazy, a także funkcje i zadania. Nie jest to już po prostu psychoterapia przeniesiona do innej domeny, lecz samodzielna dyscyplina funkcjonująca na własnych prawach!