Pojęcie stresu stosunkowo szybko zdobyło uznanie nie tylko w świecie naukowym, ale też stało się bardzo popularne dzięki mediom. Zawdzięcza to nie tylko spójnej, całościowej koncepcji teoretycznej, dużej liczbie badań naukowych, ale również pogłębieniu ujęcia modelu zdrowia i patologii. Dzięki temu można było podjąć działania prewencyjne, lecznicze i rehabilitacyjne. Efektem ubocznym popularności stało się rozumienie stresu jako negatywnego zjawiska, przyczyny chorób, co nie pomaga w określeniu jego mechanizmów działania w poszczególnych chorobach i doskonaleniu zachowań, które mogą sprzyjać zapobieganiu jego negatywnym skutkom. W prezentowanych pracach podjęto próbę połączenia rozważań teoretycznych z praktyką kliniczną, podkreślając znaczenie roli czynników psychologicznych m.in. w relacjach między personelem medycznym a pacjentami, które dążą do uzyskania dobrostanu, mającego znaczenie w realizacji wspólnych celów.