Psychogenne napady rzekomopadaczkowe

Psychogenne napady rzekomopadaczkowe (PNR) - rozumiane jako napadowe zmiany zachowania niemające charakteru padaczkowego - są problemem stale towarzyszącym epileptologii. Mimo znacznego rozpowszechnienia psychogennych zaburzeń, czego najlepszym potwierdzeniem jest fakt, że wśród chorych, zgłaszających się do lekarzy różnych specjalności, 50-60% to osoby leczone z powodu psychogennych, czynnościowych zaburzeń (Aleksandrowicz, 1998), to wiedza na ich temat jest wciąż bardzo ograniczona (Hamilton i wsp., 1996).
 Największą jednak trudność diagnostyczną i terapeutyczną sprawiają psychogenne napady rzekomopadaczkowe. Część pacjentów kierowanych z powodu opornych na leki napadów padaczkowych do ośrodków zajmujących się padaczką to właśnie chorzy z psychogennymi napadami rzekomopadaczkowymi. Skutki fałszywego rozpoznania padaczki są bardzo trudne do skorygowania. Konsekwencją tego stanu są częste zmiany leków przeciwpadaczkowych (LPP), łącznie z lekami nowej generacji, zmiany lekarzy, częste interwencje Pogotowia Ratunkowego, liczne hospitalizacje. Jak najszybsze postawienie prawidłowego rozpoznania i wdrożenie właściwego postępowania terapeutycznego może uchronić tę grupę chorych przed następstwami psychicznymi i socjalnymi, a społeczeństwu zaoszczędzić kosztów wieloletniego leczenia farmakologicznego, jak również obciążeń związanych ze świadczeniami rentowymi. Przeprowadzone w USA badania kosztów leczenia pacjentów z PNR wykazały, że w ciągu 6 miesięcy po postawieniu prawidłowej diagnozy średnie koszty medyczne zmniejszyły się o 84% (Martin i wsp., 1998). Aby rozpoznać PNR, konieczne są:: szczególna ostrożność, znajomość problemu i doświadczenie oraz zastosowanie specjalistycznych technik diagnostycznych.
 W niniejszej monografii zostały omówione zagadnienia diagnostyki i diagnostyki różnicowej psychogennych napadów rzekomopadaczkowych.