Leczenie zespołów otępiennych

W starzejącym się społeczeństwie zwiększa się liczba osób obu płci wykazujących różnie nasilone objawy otępienne. Ponieważ jest to grupa zaburzeń o złożonej etiopatogenezie, można mówić o zespołach otępiennych typu alzheimerowskiego.
Choroba otępienna rozwija się zwykle podstępnie, ale w sposób ciągły. W początkowym okresie objawy jej są niecharakterystyczne, słabo wyrażone, różnie nasilone u poszczególnych osób. W pełni rozwinięta choroba otępienna stanowi tragedię dla osób nią dotkniętych, tragedię i duże obciążenie fizyczne, psychiczne i finansowe dla ich rodzin, jak i duże obciążenie dla społeczeństwa.
Trudności w stosowaniu precyzyjnych kryteriów diagnostycznych i brak rozwiniętych procedur diagnostycznych nie pozwalają na pewne przyżyciowe postawienie rozpoznania choroby Alzheimera. Nawet pośmiertne badanie histopatologiczne mózgu nie zawsze pozwala na odróżnienie zmian towarzyszących chorobie Alzheimera od zmian w innych zespołach otępiennych.
Mimo zaangażowania dużych sił i środków są słabo poznane patomechanizmy prowadzące do rozwoju choroby otępiennej. Jeszcze gorzej przedstawia się sytuacja ze sposobami zapobiegania jej rozwojowi, a prawie beznadziejnie wygląda sprawa leczenia tej choroby lub tylko łagodzenia jej objawów. Jak dotychczas nie ma leczenia przyczynowego. Stosowane leczenie może jedynie w pewnym stopniu wpływać na spowolnienie procesu chorobowego lub też łagodzić jego objawy.
To co wyżej napisano znajduje potwierdzenie w prezentowanej książce Leczenie zespołów otępiennych.
Liczne grono autorskie z różnych ośrodków badawczych w Niemczech obszernie i w sposób wyczerpujący przedstawia problematykę choroby otępiennej z różnych punktów widzenia:: chorego, rodziny, społeczeństwa i lekarzy.
Autorzy zgodnie z ostatnimi zdobyczami wiedzy omawiają etiopatogenezę zespołów otępiennych, nowoczesne metody ich diagnostyki, przebieg kliniczny, czynniki ryzyka, metody i środki zapobiegawcze oraz w sposób obszerny różne grupy leków, których głównym celem jest spowolnienie postępu zaburzeń poznawczych i behawioralnych, towarzyszących chorobie otępiennej.
Autorzy przyznają, że dotychczas nie stworzono cudownego leku przeciwotępiennego, nie wynaleziono również szczepionki na chorobę Alzheimera. Nie pozbawiają nas jednak nadziei - trwają prace nad szczepionką przeciw złogom amyloidu w mózgach chorych na chorobę Alzheimera.
Autorzy podręcznika przybliżają nam w sposób szeroki i nowoczesny problematykę choroby otępiennej.
Chociaż książka ma charakter specjalistyczny i adresowana jest głownie do neurologów i psychiatrów, skorzystać z niej mogą także ewentualni pacjenci (chcący poznać czynniki ryzyka i sposoby profilaktyki), rodziny chorych (poznający czekające ich obciążenia oraz uczący się postępowania z chorymi członkami rodzin) oraz lekarze innych specjalności - w tym lekarze rodzinni mający jako pierwsi kontakt z pacjentami i często doświadczający trudności z prawidłowym rozpoznawaniem choroby otępiennej.
dr n. med. Tomasz Zyss