Psychoterapia egzystencjalna

...Terapia egzystencjalna jest podejściem dynamicznym skupionym wokół trosk zakorze-nionych w istnieniu człowieka. Każdy z nas łaknie trwałości, oparcia, wspólnoty i wzorca; i wszyscy musimy się zmagać z nieuchronną śmiercią, brakiem oparcia, izolacją i brakiem sensu. Terapia egzystencjalna opiera się na modelu psychopatologii, zgodnie z którym lęk i jego zaburzające życie skutki są reakcją na te troski ostateczne.
Śmierć jest najoczywistszą, najłatwiej uznawaną z trosk ostatecznych. Teraz istniejemy, ale któregoś dnia przestaniemy być. Śmierć nadejdzie i nie ma przed nią ucieczki.... a istotą konfliktu egzystencjalnego jest napięcie między świadomością nieuchronności śmierci a pragnieniem, by nadal być.
Inną - znacznie trudniej dostępną - troską egzystencjalną jest wolność. Zazwyczaj myślimy o wolność i jako o pojęciu jednoznacznie pozytywnym. Czyż przez całą zapisaną historię ludzie nie tęsknili za wolnością i do niej nie dążyli? A jednak z perspektywy podstawy ostatecznej wolność nierozerwalnie się wiąże ze strachem. W sensie egzystencjalnym wolność oznacza brak struktury zewnętrznej. W przeciwieństwie do tego, co jest naszym doświadczeniem potocznym, istota ludzka nie przychodzi na dobrze ustrukturowany, z natury rzeczy zaplanowany świat (ani takiego świata nie opuszcza). Odwrotnie:: jednostka jest całkowicie odpowiedzialna za swój własny świat, jest autorem albo autorką swoich planów, wyborów i działań. Najistotniejszą dynamiką egzystencjalną jest więc zderzenie między naszą konfrontacją z brakiem podstawy a pragnieniem, by taką podstawę i strukturę mieć.
Trzecią troską ostateczną jest izolacja - nie izolacja interpersonalna, z towarzyszącą jej samotnością, ani intrapersonalna (izolacja od części samego siebie), lecz izolacja fundamentalna, od istot i świata -podłoże wszystkich innych izolacji. ... Konflikt egzystencjalny jest więc napięciem między świadomością absolutnej izolacji a pragnieniem kontaktu, ochrony, przynależności do większej całości.
Czwartą ostateczną troską bądź daną istnienia jest brak sensu, jeśli musimy umrzeć, jeśli konstytuujemy nasz własny świat, jeśli każdy jest ostatecznie sam w obojętnym świecie, to j.iki sens ma życie? Dlaczego żyjemy? Jeśli nie ma dla nas żadnego przedustawnego porządku, to każdy musi skonstruować własny plan na życie. Czy jednak sens naszego własnego wytworu może być dostatecznie solidny, by unieść nasze życie? Ten dynamiczny konflikt egzystencjalny wyrasta / dylematu istoty poszukującej sensu w świecie, który sensu nie ma....
lrvin D. Yalom