Zespoły mielodysplastyczne

W 1949 r. Hamilton-Patterson opisał trzech pacjentów z ostrą białaczką poprzedzoną fazą niedokrwistości. W 1953 r. Block i wsp. opisali dwunastu pacjentów z cytopenią, spośród których u jedenastu doszło do rozwoju ostrej białaczki. W 1975 r. eksperci grupy francusko-amerykańsko-brytyjskiej (FAB) w swej początkowej propozycji klasyfikacji morfologicznej ostrych białaczek ustalili, że nie u wszystkich pacjentów z cytopenią oraz cechami dysplastycznymi krwi obwodowej i szpiku dochodzi do rozwoju ostrej białaczki. Rozróżnili oni ostrą białaczkę z nagłym początkiem objawów, wymagającą natychmiastowego leczenia od grupy schorzeń, które wykazują pewne cechy ostrej białaczki, lecz są podostre lub przewlekłe w swym przebiegu klinicznym. Nazwano je zespołami mielodysplastycznymi (dysmyelopoetic or myelodysplastic syndromes) - w odróżnieniu od ostrej białaczki pacjenci z MDS z reguły zachorowywali powyżej 50 roku życia i rzadko wymagali natychmiastowego leczenia. Początkowo wyróżniono tu dwie kategorie:: RAEB - niedokrwistość oporną na leczenie z nadmiarem blastów (refactory anemia with excess of blasts), oraz CMML - przewlekłą białaczkę mielomonocytową (chronic myelomonocytic leukemia). Arbitralnie ustalono cezurę fazy ostrobiałaczkoej powyżej 30% komórek blastowych. W 1982 roku przeanalizowano większą liczbę przypadków MDS w celu określenia czy specyficzne nieprawidłowości morfologiczne są przydatne w predykcji dalszego rozwoju choroby. Analiza ta doprowadziła do rozszerzenia definicji MDS i wyróżnienia pięciu typów MDS. Podział ten mimo różnych ograniczeń stosowany jest do chwili obecnej.
Zanim wprowadzono pojęcie MDS, na jego określenie używano różnorodnych terminów::
- stan przedbiałaczkowy
- niedokrwistość oporna na leczenie
- niedokrwistość oporna na leczenie z nadmiarem komórek blastycznych
- tląca się ostra białaczka
- przewlekła mieloza erytemiczna
- podostra białączka mielomonocytowa
- podostra białaczka szpikowa
- hipoplastyczna ostra białaczka szpikowa
- dysplazja hematopoetyczna