Vademecum diagnostyki ginekologicznej

Od początku XX wieku położnictwo i ginekologia zawsze aktywnie przyczyniało się do rozwoju nauk medycznych. W pierwszym ćwierćwieczu określono aktywność hormonalną łożyska oraz równolegle do insuliny, poznano hormony płciowe i gonadotropiny przysadkowe i łożyskowe. Pierwsze badanie ultrasonograficzne dotyczyło oceny głównie płodu, zaś pierwsze w latach sześćdziesiątych siermiężne laparoskopie służyły do ujawniania wad rozwojowych narządu płciowego. Trwały również bardzo szerokie badania dotyczące skutecznego leczenia nietrzymania moczu.
Vademecum diagnostyki ginekologicznej nie pretenduje do gruntownego i całościowego opracowania, lecz stara się ułatwić klinicystom możliwość poruszania się po meandrach diagnostycznych naszej specjalności na początku XXI wieku.
Opracowanie stanowi zespołowy wysiłek pracowników naukowych Uniwersytetu Medycznego w Lublinie pracujących w I Klinice Ginekologii i Ginekologii Onkologicznej, kierowanej przez profesora Jana Kotarskiego oraz w II Klinice Ginekologii Operacyjnej od kilku lat prowadzonej przez profesora Tomasza Rechbergera.
Pragnę przedstawić PT Czytelnikom zespół młodych, doskonale wyszkolonych asystentów klinicznych, dotrzymujących kroku wybitnym specjalistom, takim jak Wiesława Bednarek i Artur Czekierdowski z I Kliniki Ginekologii i Ginekologii Onkologicznej oraz moim wieloletnim współpracownikom i przyjaciołom z II Kliniki Ginekologii Operacyjnej:: Krzysztofowi Postawskiemu, Lechosławowi Putowskiemu, Andrzejowi Semczukowi a także aktualnym kierownikom obu Klinik:: Janowi Kotarskiemu i Tomaszowi Rechbergerowi.