Od zaciekawienia do zaangażowania

Studium dotyczące rozwoju samoregulacji u niemowląt urodzonych przedwcześnie jest podsumowaniem doświadczeń badawczych i klinicznych autorki z ostatnich lat jej pracy. Autorka wykracza poza ramy koncepcji traumy wcześniactwa, zaproponowanej w jej wcześniejszych pracach (2002, 2003), oraz odchodzi od tradycyjnego podejścia do badania rozwoju wcześniaków, polegającego na psychometrycznym pomiarze kolejnych osiągnięć rozwojowych tych dzieci oraz przeprowadzaniu analiz porównawczych w odniesieniu do dzieci donoszonych, w dużej mierze uzupełniając je i rozbudowując.
Autorka stawia i udowadnia tezę, że samoregulacja może stanowić klucz do zrozumienia zarówno trudności, jak i kompetencji rozwojowych wcześniaków, a rozwój kompetencji samoregulacji ma charakter społeczny, dokonuje się w interakcji z najbliższymi opiekunami i zależy zarówno od czynników biologicznych (zdrowotnych), jak i od charakteru więzi z rodzicami.
Grażyna Kmita łączy podejście ilościowe z jakościowym i prezentuje sposoby badania zachowania dzieci w zależności od ich wieku i sytuacji społecznej. Podejmuje pionierską próbę opisania procesów samoregulacji w ujęciu interakcyjno-relacyjnym w odniesieniu do dzieci urodzonych przedwcześnie, o zróżnicowanym poziomie biologicznego ryzyka zaburzeń rozwoju. Stawia też tezę, że różnice w przebiegu procesów samoregulacji u dzieci urodzonych skrajnie wcześnie, przedwcześnie i o czasie nie są wyłącznie ilościowe. W swoich rozważaniach łączy perspektywę kliniczną i rozwojową oraz odwołuje się do dwóch perspektyw czasowych:: mikroanalitycznie uchwyconej dynamiki obecnej chwili oraz zmian zachodzących w ciągu pierwszych 12. miesięcy życia dziecka.
Książka przeznaczona jest dla studentów psychologii, lekarzy-klinicystów zajmujących się problematyką rozwoju dzieci urodzonych skrajnie wcześnie, przedwcześnie i o czasie, a także dla rodziców takich dzieci, poszukujących porady i wyjaśnienia nurtujących ich kwestii.