Autyzm a prawo

Tajemnica, jaką jest spektrum autyzmu czyni bardzo trudnym jego prawne zaszeregowanie. Ujęcie prawne dotyka bowiem wielu aspektów umysłu człowieka i jego – częściowej lub całkowitej – „ślepoty”, dotyczących zarówno świadomości, jak i woli. Mimo pewnego już zakotwiczenia problemu autyzmu w świadomości społecznej refleksja prawna nie wydaje się być bardzo zaawansowana. (…) Dyskusje i uwagi, w tym krytyczne, do poszczególnych rozdziałów doprowadziły w sposób naturalny do poszerzenia zakresu tematycznego publikacji. Znajdziemy więc w drugim wydaniu nie tylko mało chlubną kwestię szczepień jako „przyczyny autyzmu” (paradoksalnie wywołuje on wzmożone zainteresowanie samym zjawiskiem autyzmu). Dokonana została również analiza problemu, jakim są prawnokarne aspekty ochrony osób autystycznych przed dyskryminacją. Przedstawiono zatem zagadnienie z perspektywy szeroko pojętej „mowy nienawiści” ukazując kierunek, w jakim ustawodawstwo mogłoby podążać. Wreszcie rozdział dotyczący uwrażliwiania przyszłych przedstawicieli zawodu sędziego na specyfikę życia osób w spektrum autyzmu i ich bliskich traktować można jako początek nieodzownej przecież dyskusji na temat rozeznania problematyki spektrum autyzmu przez wymiar sprawiedliwości i to we wszystkich jego „tematycznych” przejawach. Ten ostatni musi zerwać z konwencją domniemania wiedzy o problemie. Będzie to pierwszy wyróżnik wrażliwości i kompetencji, a więc mentalności sędziowskiej, polegający na dostrzeganiu szczegółu tam, gdzie inni go nie widzą. Wrażliwość czy mentalność sędziowska służy zawsze tylko jednemu, to jest ochronie praw. Temu właśnie, tzn. wiedzy o ścieżkach ochrony praw osób ze spektrum autyzmu, poświęcona jest w swojej przemożnej mierze niniejsza książka.