Mocni duchem

Podstawą do napisania laudacji wyróżnionych lekarzy były indywidualne rozmowy z kandydatami do Nagrody im. Aleksandry Gabrysiak oraz pisemne wypowiedzi ich pacjentów, współpracowników i przełożonych. Wspólną cechą lekarzy wyróżnionych nagrodą jest umiłowanie zawodu, który odczytali jako powołanie życiowe u progu dorosłego życia, a nierzadko już w dzieciństwie. Powołanie, w którym się spełniają z rzadko spotykaną ofiarnością, kreatywnością i bezinteresownością.
Działalność lekarza, nawet wszechstronnie wykształconego i stale uzupełniającego swoją wiedzę, to nie zawsze sukcesy. Niesie ona ze sobą także niechciane i niezamierzone porażki, będące wypadkową nieprzewidzianych zdarzeń. Lekarz wykonujący swoją posługę lekarską — ratujący ludzkie życie — nierzadko jest zmuszony kroczyć po krawędzi niebezpiecznych, wręcz ryzykownych wyborów wymagających odwagi. Takie zmagania są częścią życia lekarskiego i niosą ze sobą mocne obciążenie psychiczne, niosą cierpienie. Nie wybrzmiało to wyraziście w opisywanych życiorysach Laureatów. To, co dominuje w tych relacjach, to radość, a nawet szczęście płynące z niesienia pomocy drugiemu człowiekowi, radość z wybrania tak pięknego zawodu — powołania.
Dla mnie osobiście spotkania z lekarzami — kandydatami do Nagrody im. Aleksandry Gabrysiak były pasjonującą przygodą, okazją do zamyśleń nad pięknem zawodu lekarza, za co im wszystkim jestem bardzo wdzięczna.
Grażyna Świątecka