Resuscytacja noworodka

Umiejętność przywrócenia czynności życiowych jest postępowaniem niezbędnym w neonatologii. Stale istnieje ryzyko urodzenia dziecka, które wymagać będzie resuscytacji - dzieje się tak w porodach o patologicznym przebiegu z objawami niedotlenienia płodu, ale także bez wyraźnych wcześniejszych sygnałów, które zapowiadają konieczność fachowego działania po urodzeniu się dziecka.
Ta świadomość nakłada na personel oddziałów noworodkowych wszystkich poziomów referencyjnych konieczność odnawiania czynności resuscytacyjnych, zarówno co do obowiązującego standardu, jak i umiejętności poprawnego wykonywania wszystkich etapów resuscytacji adekwatnie do potrzeb.
Książka, którą oddajemy do Państwa rąk w zamierzeniu powinna służyć neonatologom, pediatrom i personelowi pielęgniarskiemu do codziennego użytku. Mam nadzieję, że będzie przyjaznym doradcą w „kieszonkowej postaci. Swoje doświadczenie przekazują Autorki pracujące w Oddziale Neonatologii i Intensywnej Terapii Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie.
Prof. dr hab. n med. Ewa Helwich Konsultant Krajowy z Neonatologii
Rekomendacje dotyczące resuscytacji są weryfikowane, modyfikowane i publikowane co 5 lat. Ostatnie uaktualnienie zostało wprowadzone w październiku 2015 roku. Najbardziej podkreślaną zmianą (w porównaniu do wytycznych z 2010 roku) jest zaakcentowanie unikalnej sytuacji porodu i noworodka, który po urodzeniu rzadko wymaga przywrócenia czynności życiowych, czyli resuscytacji. Okres adaptacyjny, w którym w wyniku rozpoczęcia oddychania, rozprężenia płuc powietrzem, stopniowego ich oczyszczania z płynu płodowego i przerwania krążenia łożyskowego następują czynnościowe i anatomiczne zmiany w narządach noworodka może wymagać wspomagania. Czynności wspomagające przystosowanie się noworodka do życia pozamacicznego określa się pojęciem „stabilizacji noworodka po urodzeniu. Nieudzielenie takiej pomocy może skutkować koniecznością podjęcia resuscytacji.