RODO dla lekarza i podmiotu leczniczego

W związku z wejściem w życie w dniu 25 maja 2018 r. unijnego rozporządzenia o ochronie danych osobowych (RODO) narosło wiele mitów i nieporozumień. Dochodzi niekiedy do sytuacji kuriozalnych, a czasem nawet do dramatycznych.
Jak donosiły media, po wypadku w Tenczynie w dniu 9 czerwca 2018 r., w którym czołowo zderzył się samochód ciężarowy z autobusem, poszkodowane dzieci, niektóre w stanie ciężkim, zostały rozwiezione do 9 różnych szpitali w różnych miejscowościach. Szpitale nie udzielały jednak, powołując się na RODO, informacji rodzicom nawet co do samego faktu pobytu dziecka w danym szpitalu (P. Ogórek, Wypadek w Tenczynie. Absurd z RODO. Nie mogli znaleźć dziecka, „Gazeta Krakowska z dnia 11.06.2018 r.).
Rozwiązania próbowano szukać w powoływaniu się w tej sytuacji na żywotne interesy, którą to przesłankę przewiduje art. 6 RODO. Należy jednak zadać sobie pytanie:: czy jest jednak bardziej żywotny interes niż zdrowie i życie człowieka? A przecież RODO przewiduje właśnie szczególne traktowanie wszelkich sytuacji, w których przetwarzane są dane o zdrowiu jako dane osobowe o szczególnym charakterze.
Bo wbrew prawie powszechnym opiniom RODO stanowi logiczny i spójny akt prawny. Obowiązuje w całej Unii Europejskiej, a na sposób jego wykonywania nakłada się cała tradycja interpretacji powstała w każdym kraju.
Należy również pamiętać, że obowiązującą w tym zakresie będzie zasada prounijnej wykładni prawa krajowego, która statuuje obowiązek interpretowania prawa krajowego przez organy stosujące państw członkowskich Unii Europejskiej zgodnie z prawem unijnym. Zasada ta została sformułowana przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości (obecnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej), a następnie rozwinięta przez orzecznictwo tego Sądu.
Wykładnia prounijna, tj. przyjazna prawu europejskiemu, ma być dokonywana w granicach uznania sądu i tak dalece, jak jest to możliwe, aby osiągnąć rezultat określony w dyrektywie. Jednak taki obowiązek wykładni nie istnieje, gdyby miała prowadzić do zaprzeczenia prawa krajowego lub jego odrzucenia, czyli do wykładni contra legem. W takich okolicznościach pojawia się obowiązek niestosowania prawa krajowego sprzecznego z prawem wspólnotowym - w konsekwencji sięga się po zasadę prymatu, zastępując normę krajową normą unijną.
Oby zatem wykładnia, której dokonujemy, bazując na polskich przepisach prawa, służyła właściwemu wykorzystaniu tejże ochrony. Dla naszego dobra.