Nietrzymanie moczu u kobiet. Diagnostyka i leczenie.

Nietrzymanie moczu występuje u 17 do 60% kobiet. Jego znaczne rozpowszechnienie i charakter objawów sprawiają, że choroba ta jest wymieniana wśród dolegliwości mających największy wpływ na kondycję psychofizyczną całej populacji kobiet. Mimo skoncentrowania znacznego wysiłku na badaniach etiopatogenezy nietrzymania moczu, nie wypracowano w pełni zadowalającego modelu pozwalającego wyjaśnić przyczyny tego schorzenia. Również stosowane metody terapii nie gwarantują pełnego wyleczenia i trwałego ustąpienia dolegliwości. Niewątpliwie najważniejszą przyczyną tej sytuacji jest złożona etiopatogeneza oraz, co za tym idzie, mnogość postaci schorzenia. W zależności od tego, czy objawy nietrzymania moczu występują podczas epizodów zwiększonego ciśnienia śródbrzusznego, czy też są wynikiem niezależnych od woli skurczów wypieracza pęcherza moczowego, mówimy o wysiłkowym nietrzymaniu moczu lub też naglącej postaci tego schorzenia. W niektórych przypadkach może również występować mieszana postać choroby, charakteryzująca się jednoczesną obecnością cech typowych dla wysiłkowego i naglącego nietrzymania moczu. Lista postaci choroby musi być uzupełniona o funkcjonalne nietrzymanie moczu, będące zwykle następstwem innego schorzenia lub działania ubocznego stosowanych leków, oraz nietrzymanie moczu wywołane atonią mięśnia wypieracza lub inaczej nietrzymanie moczu z przepełnienia pęcherza moczowego. Jest więc jasne, że warunek powodzenia terapii stanowi prawidłowo przeprowadzona diagnostyka różnicowa i właściwe zastosowanie dostępnych sposobów terapii. Nie jest to łatwe, bowiem jak wykazały badania, rodzaj zgłaszanych przez kobiety objawów oraz stopień ich nasilenia rzadko korelują ze stanem rzeczywistym. Dlatego najważniejsze w diagnostyce są obiektywne metody oceny funkcjonowania mechanizmów kontrolujących oddawanie moczu. Uważa się, że w przypadkach o niejasnym obrazie, jedynie pełne badanie urodynamiczne, składające się z cystometrii i profilometrii cewkowej może pozwolić na ustalenie właściwego rozpoznania. Lista problemów związanych z nietrzymaniem moczu nie ogranicza się do wyboru właściwych technik diagnostycznych i leczniczych. Dużą przeszkodą w skutecznej terapii jest nastawienie pacjentek, skłonnych do ukrywania objawów, jak również powszechne wśród lekarzy przekonanie o nieodwracalności występującego podczas menopauzy nietrzymania moczu. Tymczasem istnieją metody leczenia, które, w zależności od postaci choroby i stopnia jej zaawansowania, mogą zapewnić albo całkowite ustąpienie tych bardzo dokuczliwych objawów, albo przynajmniej znaczne zmniejszenie dolegliwości. Dalsza poprawa efektywności leczenia jest możliwa tylko pod warunkiem dokładniejszego poznania etiopatogenezy tego schorzenia. W przyszłości to właśnie na tym polu powinni skoncentrować wysiłek badacze zajmujący się problematyką nietrzymania moczu u kobiet.
KSIĄŻKA ZAWIERA PŁYTĘ CD-ROM Z FILMAMI Z OPERACJI BURCHA I TVT ORAZ BLISKO 500 PREZENTACJAMI GRAFICZNYMI.