Mały atlas ozonoterapii klinicznej

W niniejszej publikacji omawiane jest zagadnienie ozonoterapii stosowanej w leczeniu chorych ludzi i zwierząt. Przedstawione są przypadki chorobowe leczone mieszaniną tlenowo-ozonową po stosowaniu leczenia tradycyjnego, po którym nie uzyskano wyleczenia. Wiadomo, że chorzy w wieku wydajnym po amputacji kończyn dolnych stają się mało sprawni do pracy zawodowej.
Uratowanie kończyny zakwalifikowanej do amputacji jest dużym osiągnięciem nowoczesnej medycyny, do takiej metody należy ozonoterapia. Stosowana dożylnie sposobem autohemotransfuzji, podawanie mieszaniny tlenowo-ozonowej domięśniowo, podskórnie, dotętniczo, do jam ciała; do macicy, pęcherza moczowego, dootrzewnowo, do jamy brzusznej, płynu mózgowo rdzeniowego, worka osierdziowego serca oraz w leczeniu SM, WZW z dodatnim HBS i innych chorób zakaźnych.
Autorzy wykorzystali bardzo silne działanie bakterio, wiruso- i grzybobójcze ozonu, który zajmuje pierwsze miejsce w grupie preparatów mikrobójczych.
Ozon jest również silnym natleniaczem komórek i tkanek niedotlenionych, obniża lepkość i gęstość krwi oraz opory naczyniowe.
Dzięki tym zaletom ozonoterapia znajduje szerokie zastosowanie w leczeniu chorób krwiopochodnych, naczyniowych, nie gojących się ran i odleżyn jak też chorób wirusowych, bakteryjnych i grzybiczych oraz w ostrej niewydolności krążeniowo-oddechowej.
Ozonoterapię po raz pierwszy zastosowaliśmy również w medycynie weterynaryjnej w Polsce w leczeniu niegojących się ran chorobowych po leczeniu tradycyjnym bez poprawy.
Jest to metoda z wyboru zastosowana po raz pierwszy w Polskiej medycynie ludzkiej i weterynaryjnej, niejednokrotnie ratująca życie.