Na początku lat 80. XX wieku wiedza lekarza na temat korzyści wynikających z zahamowania aktywności uktadu renina-angiotensyna-aldosteron w leczeniu nadciśnienia tętniczego była ograniczona do stosowania pierwszego inhibitora konwertazy angiotensyny - kaptoprylu - a możliwości blokady receptora angiotensyny II sprowadzały się do parenteralnego stosowania saralazyny. W ciągu następnych kilkunastu lat nastąpił szybki rozwój badań nad inhibitorami konwertazy angiotensyny, a duże badania kliniczne potwierdziły korzyści z ich szerokiego stosowania w terapii nadciśnienia tętniczego, niewydolności serca i innych stanów chorobowych. Potrzebna była kolejna dekada, by do użycia klinicznego wprowadzić losartan - pierwszego wysoce selektywnego antagonistę receptora angiotensyny II podawanego doustnie. W kolejnych latach nastąpił gwałtowny rozwój badań nad nową klasą leków hipotensyjnych -antagonistami receptora angiotensyny II, określanymi również mianem sartanów. Dzięki dużym badaniom klinicznym sartany wpisano do współczesnych zaleceń jako grupę leków o szerokich wskazaniach, wykraczających poza terapię nadciśnienia tętniczego. Zalecane są u chorych na nadciśnienie tętnicze współistniejące między innymi z cukrzycą i/lub mikroalbuminurią, i/lub nefropatią cukrzycową, białkomoczem, przerostem mięśnia lewej komory, niewydolnością serca oraz w przypadku nietolerancji inhibitora konwertazy angiotensyny wywołującej kaszel. Dołożono starań, aby w niniejszej monografii przedstawić miejsce sartanów nie tylko w powszechnie obowiązujących zaleceniach Europejskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego i Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (2007) oraz Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego i Kolegium Lekarzy Rodzinnych (2008). Wspomniano również szereg odrębnych, ostatnio opublikowanych wytycznych dotyczących postępowania w wybranych grupach chorych na nadciśnienie tętnicze z zespołem metabolicznym, nadciśnienie tętnicze współistniejące z cukrzycą typu 2 oraz nadciśnienie tętnicze oporne. fragment Przedmowy