Książka Joachima Bauera jest pracą przeglądową, dotyczącą neurologicznego podłoża empatii tj. neuronów lustrzanych. Autor wskazuje na fenomen rezonansu w życiu codziennym, a odnosząc się do badań wyjaśnia zjawisko odczytywania myśli, intencji i współodczuwania. Pokazuje np. jak obserwowanie ludzkiego bólu prowadzi do aktywacji naszych własnych ośrodków mózgowych odpowiadających za doznania bólowe. Bauer w świetle odkrycia lustrzanych neuronów analizuje relacje międzyludzkie i ich rozwój (od interakcji z niemowlęciem, relacji partnerskich, po zachowania tłumu, konformizm, manipulację i śmierć społeczną) oraz wskazuje na uczenie się poprzez modelowanie (obserwację innych). Ważnym zagadnieniem są wnioski praktyczne dotyczące wykorzystania wiedzy o lustrzanych neuronach w bliskich relacjach, a także w szkole. Mówi o treningu empatii i o uczeniu się przeciwstawiania się różnym formom nacisku oraz terapii autyzmu. Najczęściej dziej się to zanim w ogóle zaczniemy się nad tym zastanawiać:: mimowolnie odwzajemniamy szarmancki uśmiech. Są sprawy, które czynią nas bezbronnymi szybciej, niż przemoc. Życie codzienne pełne jest spontanicznych tego rodzaju zjawisk rezonansu. Czemu śmiech jest zaraźliwy? Czemu my ziewamy, kiedy robią to inni? I, co dziwne, czemu dorośli spontanicznie otwierają usta, kiedy karmią łyżeczką małe dziecko?