W życiu zdarzają się niestety sytuacje, kiedy to człowiek - wskutek urazu bądź choroby - traci nabyte wcześniej umiejętności ruchowe, kiedy jego możliwości w tym zakresie ulegają ograniczeniu. Pojawia się wtedy potrzeba reedukacji ruchowej, czyli ponownego nauczenia wykonywania określonych ruchów, a jeśli to nie jest możliwe, wytworzenia zastępczych możliwości ruchowych, by dana osoba mogła sobie radzić w codziennym życiu. Takie postępowanie jest m.in. domeną usprawniania, z jakim mamy do czynienia w procesie rehabilitacji różnych osób. Kształcenie umiejętności ruchowych nie jest, wbrew pozorom, sprawą łatwą. Wprawdzie nabywanie niektórych umiejętności zachodzi spontanicznie, ale kształtowanie większości z nich wymaga specjalnego podejścia, z zachowaniem wszelkich zasad dydaktyki, a przede wszystkim ze zrozumieniem podłoża tego procesu. O możliwościach ruchowych człowieka decyduje bowiem wiele różnorodnych czynników, m.in. natury anatomicznej, biomechanicznej, fizjologicznej, neurofizjologicznej, psychologicznej itd. Sytuacja staje się bardziej skomplikowana, gdy mamy do czynienia ze stanem po urazie, czy z określoną chorobą, czyli ze stanem patologicznym utrudniającym ruchy człowieka. Na dodatek niekiedy mamy do czynienia z edukacją ruchową przebiegającą w odmiennych warunkach - np. w przypadku czy schorzeń wrodzonych. Racjonalne podejście do kształcenia umiejętności ruchowych - zarówno w warunkach fizjologicznych, jak i patologicznych - musi więc uwzględniać wspomniane czynniki, jako że właściwe prowadzenie edukacji czy reedukacji ruchowej nie jest możliwe bez odpowiednich podstaw z powyższego zakresu.
Dostawa
Płatność
Zwroty
