Praktyka psychoterapii

Psychoterapia współczesna to terytorium, na którym prowadzone są fascynujące poszukiwania intelektualne i praktyczne. Przez wiele lat była podzielona i uprawiana w obrębie różnych obozów nazywanych „szkołami” czy „systemami”. Akcentowały one swoją odrębność poprzez własne systemy pojęciowe oraz specyficzne języki opisu człowieka i pracy terapeutycznej. Tworzyły własne reguły szkolenia psychoterapeutów i zasady obowiązujące w relacjach z klientami. Jednak coraz więcej praktykujących psychoterapeutów podejmuje próby przezwyciężania tych podziałów i poszukuje integracji dorobku psychoterapii. Wydaje się, że jest wiele perspektyw pomocnych w dobieraniu przez psychoterapeutę odpowiednich dla klienta sposobów jego rozumienia i metod pomagania. Należą do nich specyfika i przyczyny jego cierpienia, stosunek co samego siebie, dojrzałość i treść tożsamości, sposób myślenia i styl kontaktów z ludźmi. Ważną rolę odgrywa także rodzaj problemów, z którymi się zmaga i schematy osobiste tworzące ich przyczyny. Przedstawiono rekomendacje do pracy terapeutycznej dotyczące smutku i przygnębienia oraz depresji, następnie lęku i strachu oraz zaburzeń lękowych, a także zaburzeń nałogowych i uzależnień.