Leksykografia psychiatryczna stanowi dziś coś więcej niż rozrywkę emerytowanych uczonych. Jest niezbędnym dopełnieniem standaryzowania diagnostyki i precyzowania klasyfikacji w zakresie zdrowia psychicznego. W minionych dwóch dekadach byliśmy świadkami wprowadzenia formułowanych explicite (lub operacyjnie) kryteriów diagnostycznych w dziedzinie, którą wcześniej traktowano jako otwartą dla subiektywnej interpretacji, z oceną kliniczną w roli ostatecznego arbitra. Ostatnie klasyfikacje zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania, takie jak DSM-III-R1 i Rozdział V(F) ICD-102, przygotowywano z ambitnym zamiarem dostarczenia narzędzi klinicznych, badawczych i dydaktycznych, a nie tylko uzgodnień do statystycznego ujmowania rozpoznań psychiatrycznych. Do Klasyfikacji zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10:: opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne3 włączono opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne dla około 380 zaburzeń. Stanowi więc ona wielki krok w kierunku osiągnięcia wspólnego języka przez osoby zajmujące się ochroną zdrowia psychicznego na świecie, zarówno te z przygotowaniem medycznym, jak i bez takiego przygotowania.