Przecież ja nie zwariowałem - pierwszy kryzys psychiczny

Celem, a może nawet posłaniem tej książki wydaje się oswajanie bezradnych z rzeczywistością choroby psychicznej. Bezradność jest w tej życiowej sytuacji nie tylko udziałem chorych, ale także ich bliskich. W sensie społecznym bezradnym może poczuć się każdy, komu przyjdzie spotkać osobę chorą lub zetknąć się z problemami spowodowanymi zachorowaniem. Z bezradności powstają zapewne społeczne stereotypy i społeczne uprzedzenia wobec chorych. Tymczasem ta książka próbuje pokonać bezradność- uczy rozumieć i doradza działania.
Książka ma niewielką objętość, ale bogatą i zróżnicowaną zawartość. Najpierw przedstawia kilka relacji autobiograficznych osób, które doświadczyły choroby psychicznej, następnie profesjonalne, niejedno-stronne spojrzenie na chorobę oraz na możliwości i potrzeby związane z różnorodnymi formami pomocy, a także uwagi na temat lecznictwa psychiatrycznego przyszłości.
Autorami są pacjenci i wrażliwi społecznie profesjonaliści (psychiatrzy, psycholodzy, pedagodzy, pielęgniarki). Starają się pokazać społeczny i indywidualny aspekt choroby, a także sposoby radzenia sobie z nią - sposoby leczenia i udzielania pomocy chorym. Główny jej redaktor to prof. Stark, psychiatra społeczny i psycholog z Hamburga, o uznanej pozycji międzynarodowej, dobrze znany także w Polsce.
Książka może znaleźć odbiorców wśród profesjonalistów, wśród chorych i ich rodzin, a także innych osób dobrej woli, które są zainteresowane problemami chorych psychicznie i ich miejscem wśród nas.