Osamotnieni w bólu

Ból i cierpienie towarzyszą ludzkości od najdawniejszych czasów i są stałym elementem na różnych etapach ludzkiej egzystencji. Ból wiązał się porodem, występował jako jeden z objawów chorób zakaźnych i przewlekłych, był także skutkiem wypadków oraz obrażeń odnoszonych w walce i w trakcie polowań. Ze względu na jego uciążliwość od dawna starano się ograniczać jego odczuwanie, a nawet możliwość jego wystąpienia. Tym właśnie należy tłumaczyć rozwój różnych sposobów konstruowania używanej przez ludzi w różnych szerokościach geograficznych odzieży, mającej ich potencjalnie chronić przed odmrożeniami i oparzeniami, rozwój metod konserwowania żywności (które chroniły przechowywane produkty przed zepsuciem, które czyniło je potencjalnym źródłem chorób), dążenie do opracowania bezpiecznych dla zdrowia receptur kulinarnych. Każda z tych strategii, prowadząc do eliminacji zagrożeń związanych z możliwością występowania chorób, wiązała się również z zamiarem zapobiegania wystąpieniu związanego z tymi chorobami bólu.
Książka została podzielona na trzy części, z których każda ujmuje kwestię bólu w odmiennej perspektywie. Część pierwsza, zatytułowana Perspektywa kliniczna, składa się z pięciu studiów, w których problem choroby jest definiowany w kategoriach medycznych, z uwzględnieniem jednakże wybranych determinant społecznych.
Część druga niniejszej książki, zatytułowana „Perspektywa cierpienia - wsparcie w cierpieniu”, składa się z pięciu studiów, których tematyka koncentruje się na społecznych aspektach doświadczania choroby, ze szczególnym uwzględnieniem podmiotowego doświadczania bólu przez pacjenta.
Część trzecia niniejszej książki, zatytułowana „Osamotnienie chorego w perspektywie epidemii. Uwarunkowania zmiany”, poświęcona jest transformacji świadomości w kwestii chorób zakaźnych, traktowanej jako proces o zbiegających się uwarunkowaniach społecznych i medycznych