Podstawy usprawniania neurorozwojowego wg Berty i Karela Bobathów

Większość obecnie stosowanych oraz uznanych na świecie metod postępowania usprawniającego u dzieci z porażeniem mózgowym opiera się na koncepcji neurorozwojowego podejścia terapeutycznego (Neurodevelopmental Treatment - NDT), wprowadzonej przez Bertę i Karela Bobathów, wzbogaconej i rozpowszechnionej w Polsce przez kontynuatorki tej idei - Elisabeth Köng oraz Marty Duinton ze Szwajcarii. Autorki niniejszego opracowania poruszają zagadnienia dotyczące podstaw neurofizjologicznych rehabilitacji, klinicznych i rozwojowych konsekwencji zaburzeń wynikających z uszkodzenia niedojrzałego OUN oraz aspektów diagnostycznych i terapeutycznych postępowania usprawniającego. Zgodnie z koncepcją NDT, podstawowym problemem klinicznym zaburzeń ruchowych pochodzenia ośrodkowego jest konflikt pomiędzy brakiem wystarczających możliwości antygrawitacyjnych dziecka a naturalną koniecznością rozwoju psychomotorycznego. Dominującymi objawami są tu zaburzenia zdobywania i doskonalenia umiejętności funkcjonalnych, czyli tzw. edukacji sensomotorycznej. Postępowanie usprawniające powinno więc wykraczać daleko poza wzmacnianie osłabionych mięśni czy zwiększanie zakresu ruchu w poszczególnych stawach. Skutecznym sposobem leczenia nie może zatem być próba nauczania poszczególnych umiejętności ruchowych czy powielanie prawidłowej sekwencji rozwoju psychomotorycznego. Jedynym uzasadnionym neurorozwojowo celem usprawniania jest stworzenie bogatego, indywidualnego potencjału sensomotorycznego każdego dziecka oraz właściwe ułożenie poszczególnych jego elementów w prawidłowy obraz neuronalnej architektury mózgu.