Histeria i lęk

Siódmy tom Dzieł Sigmunda Freuda obejmuje wybór pism poświęconych zjawiskom histerii i lęku - sięga on zatem niejako do samych korzeni psychoanalizy, od badania histerii zaczęła się bowiem historia psychoanalitycznej refleksji nad człowiekiem. Publikujemy tu następujące prace::
O psychicznym mechanizmie zjawisk histerycznych - w wykładzie tym słychać jeszcze echa współpracy Freuda i Breuera;
O słuszności postępowania polegającego na wyodrębnieniu z neurastenii kompleksu symptomów jako nerwicy lęku - to świadectwo wczesnych poszukiwań sposobu sformułowania odkryć psychoanalizy w terminach neurologicznych;
W kwestii etiologii histerii - rozprawa ta zawiera dość szczegółowe streszczenie poglądów Freuda na temat etiologii histerii oraz trudności związanych z jej adekwatnym opisaniem;
Fragment analizy pewnej histerii - to jedna z pięciu słynnych historii przypadków - zapis choroby i terapii psychoanalitycznej Dory, pozwalający przyjrzeć się Freudowi przy warsztacie pracy;
Fantazje histeryczne i ich związek z biseksualnością - potwierdza znaczenie fantazji jako materiału wyjściowego, na którym wyrastają symptomy histeryczne, o czym Freud przekonał się już w 1897 roku w związku z własną analizą;
Ogólne uwagi o ataku histerycznym - praca ta zawiera szkicowo wyłożone najważniejsze idee Freuda na temat ataku histerycznego, które legły u podstaw jego późniejszych, bardziej szczegółowych dociekań;
Psychogenne zaburzenie widzenia w ujęciu psychoanalitycznym - ten artykuł, mimo skromnych rozmiarów, zawiera pierwszy projekt teorii Freuda na temat popędów ja - pojęcie to pojawia się tu po raz pierwszy; Freud rozważa je w perspektywie wyparcia i funkcji, jaką przy tym spełniają;
O typach schorzeń neurotycznych - mamy tu do czynienia z próbą przedstawienia klasyfikacji etiologii nerwic. Mimo że problem ten pojawiał się już we wcześniejszych studiach, Freud na plan pierwszy wysuwał w nich czynnik traumatyczny, pozostałe przyczyny nerwicy pozostawiając na marginesie;
Zahamowanie, symptom i lek - ta obszerna rozprawa jest świadectwem mozolnych zmagań Freuda z problemem etiologii lęku i nerwicy lękowej. Freud odrzuca w niej instrumentarium terminologiczne neurologii, próbując przedstawić zjawisko lęku we właściwym ujęciu psychoanalitycznym, rozprawiając się zarazem ze swymi wcześniejszymi poglądami na ten temat.