Alloplastyka stawów w aspekcie zagadnień ortopedycznych i rehabilitacyjnych

Alloplastyka stawów jest zagadnieniem ortopedycznym i rehabilitacyjnym, które od przeszło 40 lat zajmuje szerokie kręgi ortopedów, inżynierów-konstruktorów i rehabilitantów. Co raz to nowe typy protez biodra, kolana, stawu skokowo-goleniowego, ramienia, łokcia i ręki stwarzają możliwości zastąpienia chorych, zniekształconych stawów - endoprotezą.
W Polsce od końca lat 60-tych, stosowano najpierw endoprotezy biodra, potem kolana, a w pojedynczych przypadkach łokcia. Sam dostęp do protez był bardzo ograniczony, natomiast prowadzenie chorego po zabiegu operacyjnym, jego rehabilitacja, jak dotąd mimo wielu zbieżności, pozostaje niejednolita i bywa zwykle opracowywana przez dany ośrodek leczący.
Obecnie w kraju dostęp do protez jest znacznie szerszy i liczba wykonywanych operacji stale się zwiększa. Najwięcej alloplastyk wykonuje się nadal w biodrze; liczba ich wielokrotnie przewyższa implantacje w innych pozostałych stawach. Na drugim miejscu znajduje się kolano i stawy MCP i PIP ręki. W kończynie górnej, staw ramienny jeszcze oczekuje na alloplastykę. Przed nami stoi zatem problem leczenia allplastyką nie tylko biodra i kolana ale innych stawów. Dlatego w oparciu o piśmiennictwo przedstawiono różne typy protez, wyniki ich implantowania i możliwości usprawniania. Ma to na celu zapoznanie przede wszystkim studentów i magistrów rehabilitacji z aktualnymi i przyszłymi problemami leczenia usprawniającego stawów po endoprotezoplastyce, po konkretnej protezie - cementowej, czy bezcementowej.
Nowe typy protez stawiają przed fizjoterapeutą nowe wyzwania i nowe problemy rehabilitacyjne. Znajomość tych zagadnień wymaga wiedzy w zakresie typu implantowanej protezy, sposobów jej zamocowania w kości i ścisłej współpracy z ortopedą podczas pierwszego roku po alloplastyce.
Wprowadzenie do tekstu wielu rycin i fotografii przed- i pooperacyjnych unaocznia przedstawioną w pracy problematykę. Zdecydowaną większość radiogramów - przypadków pooperacyjnych pochodzi z własnych zbiorów, w kilku przypadkach zostały wykorzystane inne materiały za zgodą ich autorów.
Wyrażam nadzieję, iż aktualnie przedstawione problemy endoprotezoplastyki i rehabilitacji uzupełnią wiedzę przede wszystkim fizjoterapeutom, mogą być również pomocne dla lekarzy ortopedów i lekarzy rehabilitantów. Oddając do rąk czytelnika tę publikację, chciałbym by dobrze służyła w leczeniu tych ciężko poszkodowanych chorych, którzy zostali zmuszeni chorobami, urazami do wyrażenia zgody na wymienną plastykę zniekształconego stawu.