Znieczulenie TIVA-TCI

Lata dziewięćdziesiąte XX wieku to czas rozkwitu TIVA-TCI ? techniki, którą można określić jako anestezję sterowaną stężeniem propofolu (w surowicy, w miejscu docelowym itd.). Zaletą tej techniki jest dokładność, o której w dużej mierze decyduje fakt uwzględnienia w specjalnie opracowanych algorytmach takich czynników jak wiek, płeć, masa ciała i wzrost chorego.
Pierwsze pompy strzykawkowe do TIVA-TCI były zaprojektowane w taki sposób, że przyjmowały jedynie strzykawki z chipem (nawiasem mówiąc, ich cena była zawrotna).
Współcześnie nie ma powodów, aby ta technika nie była stosowana, ponieważ jest propofol (nie ma chipów…), są nowoczesne pompy strzykawkowe, jak też przewodniki (również ten w języku polskim). Zatem możliwe jest prowadzenie skutecznej, bezpiecznej i przewidywalnej anestezji, opartej na TIVA-TCI.
TCI odnosi się nie tylko do podawania propofolu. W tej technice można podawać i remifentanyl, i sufentanyl, i fentanyl, a nawet ketaminę.
Prof. Waldemar Machała
Mało jest w języku polskim publikacji, w których poświęcono tyle uwagi zagadnieniom znieczulenia ogólnego całkowicie dożylnego. Niby wszystko jest wiadome, niby praktyka opanowana, bo przecież ta technika znieczulenia powinna być obecna w „repertuarze” każdego anestezjologa, a jednak ? jak sama przekonałam się w trakcie tłumaczenia niniejszej książki ? diabeł tkwi w szczegółach.
Jaki model farmakokinetyczny wybrać dla chorego otyłego, a jaki dla starszej pacjentki, mocno obciążonej zdrowotnie? Decyzja o wyborze odpowiedniego modelu PK w przypadku dziecka też nie jest łatwa… Jak się przygotować do takiego znieczulenia, aby nie popełnić błędu? I w końcu, czy kiedyś w pełni zautomatyzowane i bazujące na sztucznej inteligencji systemy do anestezji pozbawią nas pracy? Zapraszam do lektury!
Dr Agnieszka Koziołek